Önünde iki yol vardır...
Ya o güne kadar bildiklerini yeniden gözden geçirecek ve kendi öz gerçeğini bulacaksın...
Ya da, eski bildiklerinde ısrar ederek yaşamaya devam edeceksın...
Eski alışkanlıklarıyla devam ederse, o saatten sonra ömrü hep iç ve dış çatışmalarla beslenir...
Mutsuzluk hâkim olur...
Çatışa çatışa ölür...
Oysa bu lastik patlamasında kendi öz gerçeğini bulup, kendine göre yaşamayı denerse, müthiş mutlu, özgür ve kendinin farkında olarak yaşar...
Bunu insanların yüzde 90'ı maalesef gerçekleştiremez.
Gerçekleştiremeyenler yüzde 90'ı buluyor mu bilmiyorum, ama gerçekleştirenler özgürlüğü ve mutluluğu buluyor onu biliyorum...
Artık bir korkunç klişenin duvarlarını yıkmanın zamanı da çoktan geldi farkındayım...
Bugüne kadar, bunu söylemekten çekindim...
40'lı yaşları yaşadığımdan, sübjektiflikle suçlanmaktan korkuyordum...
"Kendi reklamını mı yapıyor?" sorusunun sorulmasından kaçıyordum...
Artık daha fazla içimde tutamayacağım...
Hayatı, ilişkileri, aşkı, sevgiyi, dostluğu, insanlığı yazarken, psikolojinin en derinliklerine kulaç atarken, yaşamakta olduğum en önemli gerçeği artık saklamayacağım...
Nasıl olsa 20'li yaşları yaşayan da benim...
30'lu yaşları yaşamış olan da benim...
Şu anda 40'ları yaşamakta olan da benim...
Niye yalan söyleyeyim?
Genetik şartlanmalardan en fazla kurtulduğum, en özgür ve en kendim hissettiğim günleri şu anda yaşıyorum...
Ben 20 yaşında, yaşlı ve önyargılıydım...
Şimdi genç ve kendimin farkındayım...
20'li yaşlarda bu kadar özgür olmadım...
Kendimle ilgili bu kadar çok şey bilmedim...
Bildiğimi zannediyordum...
Bilmiyordum...
Kendimle ilgili bu kadar çok şey bilmediğim için, bu kadar özgür değildim...
Kendimin bu derece hâkimi değildim...
Şartlanmalarım, önyargılarım, korkularım, komplekslerim vardı...
Onlar beni ayaklarımdan prangalıyordu...
Prangalı halimle hayat performansım düşüyordu...
30'lu yaşlar 20'den daha kolay, 40'dan ise daha zordu...
40'lar bugüne kadarki hayatımın en kolayı, en rahatı, en özgürü...
Daha açık söyleyeyim en genci...
Ben 17 yaşındayken yaşlıydım...
Önyargılarım, korkularım, genetik olarak yüklediğim hırslarım, komplekslerim vardı...
Bunlardan kurtuldukça, kendimi buldukça hayatta hafifledim...
Özgürleştikçe, performansımı yükselttim, kendimi hissettim, sınırlarımı genişlettim...
Kendimi bir harita yerine koyduğumda;
20'li yaşları "Düşman işgali altındaki Anadolu'ya benzetirim...
Ankara ve civarına sıkışmış, birkaç ilden ibaret bir Anadolu toprağını kişisel haritam olarak görürdüm..."
40'lı yaşlardaki "ben" ise, sınırlar açısından, Osmanlı İmparatorluğu'nun Yükselme Dönemi'ne karşılık gelir...
Sınırlar gittikçe, genişler...
Arap yarımadasından Avrupa'ya kadar yayılmış bir İmparatorluk göz önüne gelir...
İtiraf etmeliyim...
20 yaşındayken ben genç değildim...
Yaşama enerjik baksam da genç bakmıyordum...
Özgürleştirici bir güce değil, kontrolsüz bir güce sahiptim...
Yaşamamın en bedensel işlevi sporu bile 20'li yaşlarımdan daha fazla yapıyorum...
Çünkü 20'lerdeki psikolojik cenderem artık yok...
40'ların başı, kuantumcu dostumun dediği gibi insan denilen arabanın lastiğinin patladığı yıllardır...
İnsanlar, bu yıllarda kendilerini keşfederlerse mutluluğa, özgürlüğe ve gerçek gençliğe yelken açarlar...
Çıtırlık yılları, genetik yüklenmeler ve zorunluluklarla dolu psikolojik cendere yıllardır...
Kurtarabilenler gençleşir...
Biliyorum...
Ben yaşlandıkça gençleşiyorum...
20'lerde yaşlıydım...
Çok yaşlı...
40'larda gencim...
20 yaşında "çıtır" değildim biliyorum...
Ama şimdi "taze"yim...
Onun farkındayım...
(Alıntıdır)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder