Nasıl oldu, bu kız da nihayet şeytanın bacağını kırdı demeyin canım oldu bile . EVlenmek nasıl bişeymiş sonunda gördük bizde. Ama çok zor bilesiniz, dedikleri kadar varmış yani. Zor ve bi o kadar da meşakkatli yani. Hele her işle bizzat kendiniz uğraşıyosanız, daha da zor. Anlıyacağınız pek tavsiye etmem yani, sıkıntıya girmeyin boşu boşuna. Ben bi daha da EVlenmem bilesiniz.
Tekrar geri döndüm evime, kürkçü dükkânıma yani. Bu gidip gelmeler bu sene çoğalacağa benziyor, neyse hayırlısı olsun. Benim için oldukça faydalı ve bi o kadar da eğlenceli geçen bir kongre sonrası... Beni bekleyen bir sürü iş olduğunu hatırlamanın verdiği şoku bu gün üzerimden attım sayılır. Bir süredir unutmuştum sorumluluklarımı, onlar olmadan yaşayamıyom ki artık. Üstümde ağırlıklar olmalı yani, onları bırakamam.
Son zamanlarda zaman zaman hissettiklerimi, artık son günlerde daha bi yoğun hissetmeye başladım. Bu hislerimi paylaştığım biricik eski dostum Zeynebi de biraz üzdüm ama anlatacak birileri olmalı, paylaşmalıyım, yoksa... Tüm hayatım paylaşarak geçmedi mi? Hep yakınımda beni benden çok tanıyan birileri vardı paylaşmak için, ama şimdi yok. Yokluklar içinde yapayalnızım bazen, boğuluyorum, boşluktayım ve sonumun geldiğini zannediyorum. Bazen de beni birilerinin düşündüğünü bilmek kısa süreli de olsa iyi geliyor, terapi gibi yani. Ama biliyorum ki bu kimseler hiçbir zaman onlar olmayacak ve onların yerini dolduramayacaklar. Çünkü hepsinin ait oldukları yerler, kişiler var, bana ait değillerki…Neye yarar?
Bilemiyorum ki sonum ne olacak, onu Allah bilir tabi. Nasıl yaşamışım 11 ay bu yoğun duygularla, özlüyorum onları hem de çok. Belki de üzüldüğüm kendimdir, kendi halim, ne olacağım ben sorusu, onlar değildir. Çünkü onların çok mutlu olduğunu biliyorum, en azından öyle düşünmek istiyorum.
Evet yakında memlekete, tekrar eski mekanlara, anılara dönülecek, hepsi toparlanacak ve yeni yerlerine, evlerine getirilecek…Bizi bekleyen neler var acaba buralarda? Bazen düşünüyorum… Niye geldik buralara ne işimiz var, buraya ait değiliz gibi. Peki biz insanoğlu nereye ait’iz ki? Yeryüzünde hiçbir yer bize ait mi ki..sahip olacağımız sadece bir avuç toprak değil mi?
YALNIZLIK ŞİİRİ
Bilmezler yalniz yasamayanlar,
Nasil korku verir sessizlik insana;
Insan nasil konusur kendisiyle;
Nasil kosar aynalara,
Bir cana hasret,
Bilmezler.
Orhan Veli 1948
BENİM YAŞLARIM
İnsan 5 yaşına gelmeden anlıyor; açlığın öldürdüğünü,
soğuğun dondurduğunu, ateşin yaktığını...
Sevgisizliğin insanın canını acıttığını...
Duyguları, nesneleri, kişileri, çevresini tanıyor.
Her şey ona çok büyük görünüyor:
Ev, masa, anne, baba...
10'una gelmeden oyunla, sayılarla, harflerle tanışıyor. Azgın bir iştahla
öğreniyor. Kız ya da erkek olduğunu fark ediyor. Dünyanın evde, okulda
kendisine anlatılandan da büyük olduğunun ayırdına varıyor.
***
15'inde, tam da en çok kendini sevdireceği çağda, sivilcelenen yüzünden,
değişen bedeninden utanırken aşkı keşfediyor.
Dış dünya kadar iç dünyanın da büyük salonları ve kendisinin bile
bilmediği odaları olduğunu, açıldıkça o odalardan devasa bahçelere
çıkıldığını hissediyor, büyüleniyor. Şarkıların içinde sevdalar
gezdirdiğini, şiirin her türden hasreti dindirdiğini anlıyor. Aşk acısını
öğreniyor. Yine de seviyor; ille seviyor, inadına seviyor.
20'sinde putlarını yıkıyor, başkaldırıyor, kanatlanıyor.
Her şey ona küçük görünüyor:
Ev, masa, anne, baba...
"Dünya küçükmüş; büyük olan benim" efelenmeleri başlıyor.
Lakin dünya bunu bilmiyor.
O yüzden 20'ler çoğu zaman hayal kırıklıklarıyla geliyor.
***
25'inde ayaklar biraz yere değiyor.
Okul bitiyor, iş telaşı başlıyor.
Sınıfta öğrenilenlerin akı, sokaktaki gerçeklerin karasına çarpıp
grileşiyor.
Yolu hızlı gelenler çabuk yorularak, sevdiğini bulanlarsa kalbinden
vurularak evleniyor genelde...
5 yıl önce uzak bir ülke olan "istikbal", daha yakına geliyor.
"Bir denizde yangın çıkarma" hayali erteleniyor.
"Dünya zor"laşıyor.
***
30'unda muhasebeye başlıyor insan:
"Dünya hâlâ beni tanımadı, üstelik galiba ben de dünyayı tam tanımıyorum"
dönemi...
Mevcut bilgilerin sorgu yeri...
Kuşkunun beyliği...
Tehlikeli yaşlar: "Bunun nesine hayran oldum ki ben" pişmanlıkları,
"Hakkımı yediler" sızlanmaları, sırta saplanan hançerler, çelmeler, dost
kazıkları, ağır ağır olgunlaştırıyor insanı...
***
35, yolun yarısı...
Hiç okul asmadan, evden kaçmadan, bir terasta sevdiğiyle öpüşüp bir
çadırda uyanmadan 20'sine gelenler için gecikmiş telafi çağları...
Daha önce hiç yüz verilmemiş ana-babaların sözüne yeniden kulak kabartılan
yaşlar... Olgunluğun karasuları...
40'ında eski kotlar dar gelmeye, saçlara ak düşmeye, aile büyükleri
yaşlanıp ölmeye başladığında bocalıyor insan...
Panik, kadınları kuaföre sürüklüyor, erkekleri araba galerilerine; ve
ikisini birden yeni sevda hayallerine...
Yiten gençliğe, boyalı saçlarla, içe çekilen karınlarla, kırmızı
arabalarla çare aranıyor.
***
45'inde "istikbal" denilen o uzak ülkenin toprağına ayak basıyor insan...
Hem ölüm yarınmış gibi, hem hiç ölmeyecekmiş gibi yaşamasını öğreniyor.
Eski dostlar, hatıralar kıymete biniyor.
Didişmenin yerini sükûnet, böbürlenmenin yerini nedamet, kinin yerini
merhamet alıyor. "Keşke"ler "iyi ki"lerle, hırslar hazlarla yer
değiştiriyor.
Bu dünyayı silkelemekten, daha iyi bir dünya için kavga vermekten
vazgeçmeseniz de, öbür dünya umuduna da kulak kabartıyorsunuz, ara
sıra...
***
Genellenemez tabii; bunlar benim yaşlarım.
Sonrasını bilmiyorum henüz; öğrendikçe yazarım.
Can Dündar & Milliyet,
17.06.2006
